We wraku

 

Dobry wieczór kochani.

Witam wszystkich serdecznie.

Niedawno premierę miał „Mursz” Ewy Przydrygi. Przeglądając informację na temat tej książki, między innymi natrafiłam na taką, w której było napisane, że jest ona kontynuacją „Topielisk”. „Topieliska” kupiłam już jakiś czas temu i ciągle nosiłam się z zamiarem jej przeczytania. Teraz skoro ukazał się ciąg dalszy tamtej historii, niezwłocznie należało nadrobić lekturę. Już wiem, że „Mursz” z „Topieliskami” łączy jedynie główna bohaterka, ale zawsze to coś. Dzięki zachowaniu kolejności mogłam zrozumieć postępowanie Poli w "Murszu". Pani Ewa Przydryga przybliżyła mi w "Topieliskach" kilka pojęć psychologicznych, o których słyszałam, ale moja wiedza na ten temat była znikoma. Autorka dogłębnie analizuje na przykładzie Poli, zachowanie kogoś, kto przeżył traumy i ubarwia je  fikcją literacką, dzięki czemu łatwiej te pojęcia było mi sobie przyswoić i zrozumieć.

Z cyklu Blog Książki Haliny poleca:

Ewa Przydryga – Topieliska – premiera 19 maja 2021 – Wydawnictwo Muza

*RECENZJA*

 We wraku

 „Nie zawsze zgniliznę czuć od raz. Nawet częściej tę prawdziwą kamufluje ładne opakowanie”.

 Pola ma doskonałą rodzinę. Pięknego, mądrego synka i wspaniałego męża. Tego zwyczajnego ranka nic nie zapowiada katastrofy, która ma wkrótce nadejść. Pola po imprezie nie czuje się dobrze, więc na umówioną wizytę Jasia w gabinecie lekarskim wysyła swojego męża. Stoi w progu, patrzy, jak Jakub odśnieża samochód, na jej oczach sadza synka w foteliku, zapina pasy, siada za kierownicą samochodu i odjeżdża, znikając za zakrętem. Pola spokojnie idzie odpoczywać. Ze snu wyrywa ją uporczywy dzwonek telefonu. Recepcjonistka informuje ją, że synek nie stawił się na umówioną wizytę w gabinecie. Zaniepokojona kobieta próbuje dodzwonić się do męża, ale bez skutku. Postanawia więc sprawdzić, co takiego zatrzymało Jakuba, że nie dotarł na miejsce. Po drodze natyka się na wypadek i przerażeniem stwierdza, że wyławiany z rzeki wrak samochodu, należy do jej męża.

 Od tej chwili pozornie spokojna historia, która początkowo nie budziła emocji, zmienia się w mroczny thriller. Zwłoki męża Poli kilka dni później zostają wyłowione z rzeki, ale po małym Jasiu wszelki ślad zniknął, ale Pola cały czas czeka. Śmierć męża wrzuciła ją w otchłań rozpaczy, a na jej powierzchni utrzymuje ją tylko nadzieja, że synek wciąż żyje i pewnego dnia się odnajdzie. Zaczyna prowadzić własne śledztwo, które prowadzi do tajemnic, jakie miał przed nią mąż i do zakamarków jej pamięci, w których tkwią traumy z przeszłości. Kawałek po kawałku z każdym rozdziałem Pola, a wraz z nią czytający odkrywa coraz więcej faktów, które jednak tylko bardziej mieszają w fabule. Jest mnóstwo luk, niedopowiedzeń, które powoli się zapełniają, aż do zaskakującego finału, którego nie byłam w stanie przewidzieć. Pewne moje podejrzenia potwierdziły się, inne nie. Narracja prowadzona w pierwszej osobie pozwalała mi doskonale wczuć się w sytuację Poli, w jej żałobę po stracie najbliższych, z którą sobie nie radzi. Żałobą, która uwalnia z jej pamięci niechciane i wyparte fakty z przeszłości,  w pewnym momencie na powierzchnię wypływa cały życiowy dramat kobiety. Wszystkie fakty, które powoli się ujawniają, pozwalają  wytłumaczyć i zrozumieć jej zachowanie.  Nawracające przykre sny, niepamięć tego co się wydarzyło w przeszłości, to objawy typowego zespołu stresu pourazowego. Okazuje się, że nie ma groźniejszej bestii niż człowiek, który potrafi przybrać potulne ludzkie oblicze. Potrafi krzywdzić i zadawać ból, albo się przyglądać i nie reagować na wołanie o pomoc.

 „Topieliska” to mroczny, duszny thriller z nieprzewidywalnym zakończeniem, pełnym sprzeczności i  niejasności, opowiadający o meandrach ludzkiej psychiki. Autorka napisała tę historię z niezwykłym wyczuciem i znajomością tematu, tak że każdą cząstką ciała czułam i  przeżywałam rozpacz Poli z powodu niewyobrażalnej straty, jakiej nie chciałaby doświadczyć żadna matka. Nieustannie karmić się złudzeniami, jak Pola, żyć w niepewności i nadziei, że pewnego  dnia, dziecko się odnajdzie.

 Lektura „Topielisk”, kolejny raz przekonała mnie, że Ewa Przydryga w pisaniu o trudnych sprawach nie ma sobie równych. Autorka przyzwyczaiła mnie już, że w jej powieściach nie znajdę niespodziewanych zwrotów w fabule i pędzącej akcji,  a siła jej thrillerów  tkwi w mrocznej atmosferze i niedomówieniach.

 „Bolesne wspomnienia są jak świeży strup. Wystarczy go naruszy, by zerwać cienka błonkę. By rana na nowo zaczęła krwawić”.

 Książka pochodzi z własnych zasobów bibliotecznych.

Tytuł: Topieliska
Autor: Ewa Przydryga
Wydawnictwo: Muza
Ilość stron: 320
Gatunek:  thriller psychologiczny
Data premiery: 19 maja

2021
Moja ocena: 09/10